تمامی حیوانات سراسر کره زمین از گرسنگی تلف خواهند شد و گیاهان نیز خشک شده و از بین خواهند رفت. این موضوع مانند شروع یک عصر یخبندان نخواهد بود. برای ۵ سال اول یک سرما و یخبندان کشنده در فصول گرم سال رخ خواهد داد که طول این فصول دستکم یک ماه کوتاه تر خواهد شد. اما بعد از آن کمی اوضاع بهتر خواهد شد و پس از ۲۵ سال دمای زمین به حالت اولیه ی خود بازخواهد گشت. زندگی ادامه خواهد داشت اما به سختی.
البته سال ها پس از یک هولوکاست هسته ای نیز زندگی به حالت نرمال و نسبتاً آرام اولیه بازنخواهد گشت. پس از انفجارهای هسته ای اتمسفر آلوده شده فرآیندهای مخربی را در ساختار خودو محیط اطرافش خواهد دید که در نهایت به ایجاد یک سوراخ بزرگ در لایه ی اوزون می شود. این موضوع بسیار ویرانگر خواهد بود. حتی اگر یک جنگ هسته ای کوچک نیز رخ دهد و تنها ۰٫۰۳ درصد از زرادخانه های هسته ای کنونی جهان مورد استفاده قرار گیرد نیز باید انتظار داشت که بیش از ۵۰ درصد لایه ی اوزون از بین برود. حیات در نتیجه ی تابش اشعه های فرابنفش خورشید غیرممکن خواهد شد.
گیاهان به کلی از بین خواهند رفت و انسان هایی که زنده مانده اند نیز به دلیل جهش های ژنتیکی متعددی که در ساختار دی ان ای آن ها ایجاد شده زمینگیر خواهند شد. حتی مقاوم ترین گیاهان نیز بسیار ضعیف و کوچک شده و دیگر امکان رشد و تکثیر نخواهند داشت. پس وقتی که بار دیگر زمین گرم شده و اسمان از دودهای سیاه پاک شود نیز تولید غذا غیرممکن خواهد بود. حتی اگر بازماندگان سعی کنند در مزارع دانه های گیاهی بکارند نیز این گیاهان در همان روزهای اول رشد از بین خواهند رفت و کشاورزانی که سعی در کاشتن دانه های گیاهی داشته باشند نیز خیلی سریع و در نتیجه ی سرطان پوست مرگی دردناک را تجربه خواهند کرد.
در یک هولوکاست کامل هسته ای بیش از ۵ سال طول خواهد کشید تا یک فرد بتواند مقدار قابل توجهی غذا تولید کند. با دمای پایین، سرما و یخبندان کشنده و تابش فراوان اشعه ی فرابنفش به روی زمین، گیاهان بسیار کمی تا فصل برداشت باقی خواهد ماند و در نتیجه میلباردها انسان از گرسنگی تلف خواهند شد. آن هایی نیز که زنده می مانند برای روشی برای تولید غذا پیدا کنند وگرنه آن ها نیز به سرنوشت همنوعان قحطی زده ی خود دچار خواهند شد اما این کار آسان نخواهد بود. شاید مردمانی که در کنار دریاها و اقیانوس ها زندگی می کنند شرایط کمی بهتری داشته باشند زیرا دمای دریاها کمی کندتر و دیرتر سرد خواهد شد اما در آن زمان نیز دیگر حیات چندانی در آب اقیانوس ها وجود نخواهد داشت.
ابرهای سیاهی که آسمان را پوشانده اند مانع از رسیدن نور خورشید به پلانکتون ها درون آب اقیانوس ها خواهد شد که منبع اصلی زنده نگه داشتن حیات در داخل این مجموعه های آبی بزرگ هستند. آلودگی های رادیواکتیو نیز به سرعت در آب پخش خواهند شد که باعث مرگ بسیاری از گونه های دریایی شده و خوردن جانوران دریایی که زنده مانده اند نیز بسیار خطرناک بوده و بیماری و مرگ را به دنبال خواهد داشت. اکثریت مردمی که از انفجارهای هسته ای جان سالم به در برده اند در پنج سال اول پس از انفجارهای هسته ای به دلیل گرسنگی جان خود را از دست خواهند داد. غذا به شدت کمیاب شده و رقابت شدید و بی رحمانه ای برای بدست آوردن منابع اندک غذایی در خواهد گرفت.
یکی از راه های اصلی برای زنده ماندن افراد در مدت ۵ سال پس از انفجارهای بزرگ هسته ای استفاده از غذاهای کنسروی و موجود در انواع بطری های شیشه ای است. همانند فیلم ها و داستان های آخرالزمانی خوردن این غذاها که از تماس با محیط بیرون در امان هستند بی خطر خواهد بود. محققان در یک آزمایش جالب بطری های لیموناد و ماءالشعیر را در معرض انفجار هسته ای قرار دادند. لایه ی خارجی این بطری ها با مقدار زیادی مواد رادیواکتیو پوشانده شد اما هیچ آسیبی به محتوای داخلی این بطری ها نرسیده و نوشیدن آن ها کاملاً بلامانع بود.
تنها نوشیدنی هایی که در مرکز انفجار هسته ای قرار داشتند تحت تاثیر مواد رادیواکتیو قرار گرفتند که مقدار مواد رادیو اکتیو موجود در آن ها نیز به اندازه ای خطرناک نبود که نتوان آن ها را نوشید. حتی مزه ی آن ها نیز تغییر نخواهد کرد. باور عمده بر این است که غذاهای کنسروی نیز به اندازه ی بطری های نوشیدنی در چنین شرایطی سالم باقی بمانند. همچنین بسیاری اعتقاد دارند که آب های زیرزمینی نیز همچنان برای نوشیدن سالم خواهند بود. در نتیجه نبرد برای بقا به نبردی برای کنترل کردن چاه ها و غذاهای کنسروی که تنها امید بشر برای زنده ماندن هستند تبدیل خواهد شد.
حتی اگر غذایی برای خوردن وجود داشته باشد نیز بازماندگان مبارزه ی طاقت فرسا و دردناکی را با انواع سرطان خواهند داشت. لحظاتی پس از انفجار هسته ای، ذرات رادیواکتیو در هوا پخش شده و در سراسر جهان منتشر خواهند شد. وقتی که این ذرات روی سطح زمین بنشینند آن چنان کوچک و پخش شده خواهند بود که نخواهیم توانست با چشم غیر مسلح آن ها را ببینیم. ولی آن ها همچنان توانایی کشتن ما را دارند. یکی از این مواد شیمیایی سمی استرونتیوم-۹۰ (strontium-90) خواهد بود که بدن را گول زده و خود را کلسیم نشان می دهد. بنابراین وقتی که چنین ماده ی شیمیایی خطرناکی از طریق تنفس یا غذا بلعیده شود، بدن این ماده ی شیمیایی را مستقیماً به مغز استخوان و دندان ها می فرستد که در نهایت باعث سرطان مغز استخوان خواهد شد.
نجات ما از این مواد رادیواکتیو کشنده به سختی ممکن خواهد بود. اگر چه مشخص نیست که این مواد چه زمانی پس از انفجار هسته ای به روی زمین بازخواهند گشت اما در هر صورت اگر زمان کافی برای بازماندگان وجود داشته باشد شاید بتوانند راهی برای مقابله با آن پیدا کنند. اگر ریزش این ذرات رادیواکتیو بیشتر از دو هفته پس از انفجار هسته ای شروع شود مقدار رادیواکتیویته ی آن ها ۱٫۰۰۰ برابر کمتر خواهد شد و این موضوع می تواند فرصتی برای ادامه ی حیات بازماندگان باشد. اما در هر صورت میزان شیوع سرطان به شدت افزایش یافته و طول عمر بازماندگان کاهش خواهد یافت. نقص های مادرزادی به امری طبیعی تبدیل شده و بیماری های ژنتیکی افزایش خواهند یافت اما نسل بشر به طور کلی از بین نخواهد رفت.
در دوران دو یا سه ساله ی سرمای شدید و یخبندان ابتدایی انتظار می رود که طوفان های بسیار سهمگین و بی سابقه ای زمین را درنوردند. ذرات و دود سیاهی که به اتمسفر منتقل می شوند نه تنها مانع از تابش نور خورشید شده بلکه آب و هوا را نیز به شدت تغییر خواهند داد. نحوه ی شکل گیری ابرها تغییر شدیدی خواهد کرد و توانایی بازان زایی این ابرها را به شدت افزایش خواهد داد. انتظار می رود که تا زمان بازگشت اوضاع جوی به شرایط عادی، تقریباً به طور دائم همراه با هر طوفان سهمگینی باران های شدید و سیل آسا برای روزهای متوالی باریدن بگیرد. در اقیانوس ها شرایط بسیار بدتر خواهد بود.
اگر چه دمای کره ی زمین به سرعت کاهش یافته و زمستان هسته ای فرا خواهد رسید اما سرد شدن آب اقیانوس ها مدت زمان بیشتری طول خواهد کشید. این آب ها دستکم برای مدتی همچنان گرم باقی خواهند ماند که باعث وزش بادهای شدیدی از سمت اقیانوس ها خواهد شد. طوفان ها و گردبادهای سهمگین و غیرقابل تصور شهرهای ساحلی را در هم نوردیده و ویران خواهند کرد و برای سال ها ادامه خواهند داشت.
در یک هولوکاست هسته ای میلیاردها انسان جان خود را از دست خواهند داد. انتظار می رود که دستکم ۵۰۰ میلیون نفر در نتیجه ی انفجارهای هسته ای جان خود را از دست بدهند. میلیاردها نفر نیز در نبرد برای بقا در دنیای جدید پس از انفجارهای هسته ای از گرسنگی و سرمای کشنده خواهند مرد. دلایل کافی وجود دارد که نشان می دهد تنها تعداد انگشت شماری از انسان ها زنده خواهند ماند. در سال های دهه ی ۱۹۸۰ و در سال های جنگ سرد تقریباً تمامی محققان بر این باور بودند که تمامی کره ی خاکی از حیات خالی خواهد شد. اما امروزه باور بیشتر بر این است که دستکم تعدادی انسان زنده خواهند ماند.
بعد از ۲۵ تا ۳۰ سال پس از هولوکاست هسته ای ابرها تمیز خواهند شد، دما به حالت طبیعی بازخواهد گشت و زندگی نرمال از نو آغاز خواهد شد. گیاهان رشد خواهند کرد اگر چه به اندازه ی سابق شاداب نخواهند بود. اما بعد از چند دهه شاید شاهد یک دنیای مدرن چرنوبیلی باشیم که در آن جنگل های وسیعی روی شهری مرده به وجود آمده است.