روزنامه فرهیختگان - علی رمضانی: امروز در هر استان یا شهر و حتی روستای ایران سری بزنید، نام و نشانی از اقبال لاهوری میشود یافت. خیابانهای زیادی در ایران به نام اقبال لاهوری هستند و مردم این کشور او را با عنوان علامه خطاب میکنند؛ اما کمتر شهروندی را میشود سراغ گرفت که با آثار و بهویژه اشعار او آشنا باشد. شاید بشود گفت به همان اندازه که نام او مشهور و شناخته شده است، آثار و اشعار و نوشتههایش در غربت به سر میبرند.
محمد اقبال لاهوری در 18 آبان ماه ۱۲۵۶ هجری شمسی در یک خانواده متدین در شهر سیالکوت از توابع ایالت پنجاب پاکستان (هند آن زمان) به دنیا آمد. وی پس از اتمام دوره کالج، در رشته فلسفه دانشگاه لاهور ادامه تحصیل داد و با اتمام دوره فوقلیسانس از دانشگاه پنجاب با رتبه اول، عهدهدار تدریس در رشتههای تاریخ، فلسفه و علوم در همان دانشگاه شد.
او پس از مدتی جهت تکمیل تحصیلاتش راهی اروپا شد که این سفر علمی تاثیر زیادی بر افکارش به جای گذاشت. او در دانشگاه کمبریج، تحصیل فلسفه را ادامه داد و در آنجا با یکی از پیروان هگل به نام مک تاگارت، ملاقات معروفی داشت. همچنین اقبال در این دوره از فعالیتش، فرصت آشنایی با دو مستشرق مشهور، یعنی ادوارد براون و رینولد نیکلسون را پیدا کرد. اقبال پس از کسب فارغالتحصیلی در رشته فلسفه اخلاق از دانشگاه کمبریج، راهی دانشگاه مونیخ آلمان شد و با ارائه پایاننامه خود تحت عنوان «سیری در فلسفه ایران» موفق به دریافت درجه دکتری شد. او مدتی نیز به جای توماس آرنولد در دانشگاه لندن، به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخت.