بررسی عملکرد کشورهای اروپایی که از مهمترین عاملین افزایش انتشار گازهای گلخانهای از دوران انقلاب صنعتی تا به حال به شمار میروند، نشان میدهد که این کشورها از اجرای تعهدات خود از پروتکل کیوتو تا توافق پاریس به دلیل منافع اقتصادی شانه خالی کردهاند.
پروتکل کیوتو بهعنوان اولین معاهده تغییرات اقلیمی لازمالاجرا در سال ۱۹۹۷ به تائید کشورهای عضو کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) رسید. این توافق کشورهای توسعهیافته را در صورت پیوستن، ملزم به کاهش انتشار گازهای گلخانهای انسانساخت از جمله کربن دیاکسید (CO2) میکرد. هدف این پروتکل، کاهش ۵.۲ درصدی انتشار گازهای گلخانهای ۳۷ کشور عضو پیوست ۱ (Annex1) بود که بهعنوان کشورهای صنعتی شناخته میشدند. از جمله این کشورها میتوان به کشورهای عضو اتحادیه اروپا، آمریکا، استرالیا و روسیه اشاره کرد. دو کشور آمریکا و استرالیا به دلیل تضاد با منافع اقتصادی به این توافق نپیوستند. این توافق بعد از ۸ سال تعلل در سال ۲۰۰۵ به مرحله لازمالاجرا شدن رسید و اولین دوره اجرایی آن نیز از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ بود.