بسیاری از ما نام «خیام» را که میشنویم، تصویری از یک کتاب نسبتا قطور که با خط خوش روی آن عبارت «رباعیات خیام» نوشته، در ذهنمان نقش میبندد. برای بسیاری از ما «خیام» یعنی همان ابیاتی که گهگاهی با صدای خوانندهها میشنویم. البته اگر حواسمان بیشتر به اطرافمان باشد و در پارکهای تهران از کنار تندیسها فقط عبور نکرده باشیم، میدانیم تندیسی که با در ورودی پارک لاله با دستهای رو به بالا ایستاده و اطرافش مدارهای منظورمه شمسی هستند، خیام نیشابوری است و ابوالحسن صدیقی این تندیس را به واسطه استاد بزرگ بودن خیام در نجوم به این شکل ساخته است..
اشعاری که سالها بعد کشف شدند