سال 47، در جریان برگزاری «جشن هنر شیراز»، نمایشنامهای از یک جوان ناشناخته که به هیات انتخاب جشن ارسال شده بود، جرقه ایجاد تشکیلاتی برای اجرای تئاترهای «مدرن» و «تجربی» را در ذهن «آربی اُوانسیان»، کارگردان و نویسنده و فیلمساز وابسته به جریان «موج نو» زد. (1)
آربی اُوانسیان
نمایشنامهای با بنمایههای نیهیلیستی، ریشخند مستتر و گاه آشکار اعتقادات دینی و یک نوع فرمالیسم افراطی (که سکه رایج آن دوران در بین برخی اصحاب صحنه و قلم بود) با عنوان «پژوهشی ژرف و سترگ و نو در سنگوارههای دوره بیست و پنجم زمین شناسی یا چهاردهم، بیستم و غیره فرقی نمیکند» از «عباس نعلبندیان» گروهی از «مدرنیست»های افراطی با محوریت اُوانسیان را به فکر تشکیل «کارگاه نمایش» انداخت که قرار بود سنتشکنترین متون تئاتری خارجی و داخلی را اجراء کنند و دست به تجربهگرایی از نوع رادیکال در حوزه نمایش بزنند.