روزنامه قانون: درخت از دیرباز نزد ایرانیان جایگاه ویژهای داشته و بهعنوان یكی از نمادهای مهم در ایران باستان شناخته میشود. در نگارهها و آثار باستانی مانند حجاریهای دوره هخامنشی در تخت جمشید، نماد درخت آورده شده است. اعتقاد ایرانیان به درختان ناشی از نقشی بوده که در اعصار گذشته در زندگی آنها داشته است. در اساطیر ایرانیان درختان کهنسال مقدسند چنانكه زرتشت میگوید هر شخص درخت کهنسالی را قطع کند، خویشی از او میمیرد.
در اوستا آسیب رساندن به درختان گناه بزرگی محسوب میشود. امرداد فرشته نگهبان گیاهان بوده و به نظر ایرانیان قدیم درختان انسانهای خوب و نیک کرداری بودهاند که پس از مرگ تبدیل به درخت شدهاند تا زندگی جاوید بگیرند و این موضوع به اشکال گوناگون در بین ملل مختلف عقیدهای رایج به شمار میآید. زرتشت درختکاری و آبادانی زمین را کردار نیک میدانست است.
د رخت سرو، انجیر، انار، مورد و چنار از مقدسترین درختان در نزد ایرانیان بهشمار میرفتند که برخی از باورهای قدیمی درباره این گونه از درختان به روزگار ما نیز رسیده است اما پاسداری از منابع طبیعی همچون درخت، همانند بسیاری از آیینها، باورها و آداب و رسوم باارزشی که نیاکان برای ما به ارث گذاشتهاند، در طی قرنها به فراموشی سپرده شده است.
فقط ۱۴ درخت روی زمین وجود دارد که پیش از تولد حضرت مسیح نیز وجود داشتهاند؛ سرو ابر کوه، یکی از این ۱۴ درخت است. بیش از 90 درخت کهنسال در کشور ثبت ملی شدهاند و نخستین درخت کهنسالی که به ثبت ملی رسیده، سرو ابرقو است. در فرهنگ ایرانیان قدیم آمده است، سرو بهدلیل آن که درختی همیشه سبز است، همواره در ایران اهمیت خاصی داشته است و سرو کهنسال ابر کوه نیز که آن را سرو زرتشت مینامند، نمادی ازآن به شمار میرود.
سرو ابركوه؛ كهنترین موجود زنده ایران