کد خبر: ۱۰۳۵۴۱۵
تاریخ: ۲۰ شهريور ۱۳۹۹ - ۱۰:۲۸
روزنامه توسعه ایرانی: تقریبا که نه، تحقیقا به تجربه میتوان گفت که علاوه بر مصونیتهایی مانند مصونیت قضایی یا دیپلماتیک که قانونی نوشته دارند؛ یک نوع مصونیت هم هست به نام «مصونیت منبری» که بر اساس یک قانون نانوشته، آقایان وعاظ را از هر حسابکشی بابت آنچه روی منابر به زبان میآورند، مصون میکند.
گذشته از این، اغلب آنها نوعی بوعلی سینا، زکریای رازی یا ابوریحان بیرونی هم هستند؛ چه بسا فراتر از آنها! آن قدیمترها که وسعت هر علمی آنقدر محدود بود که یک نفر میتوانست هم علم نجوم بداند، هم فلسفه و هم طب، اینان بزرگان عصر خویش بودند اما امروز که هر علمی هزار شاخه شده و هر شاخه بحری عظیم در نوع خود است، این آقایان نشسته بر منابر چنان در تمام این بحور شناورند که میتوانند درباره هر موضوعی اظهار فضل و نظر کنند.

این همه اظهار فضل و نظر گرچه مسئولیتی را متوجه آنها نمیکند، گاهی اما چنان جنجالی به راه میاندازد که شهر را به هم میریزند. حال اگر در کنار این جنجال، سندی منتشر شود در باب اینکه آن آقای واعظ علاوه بر مصونیت و عالم به همه علوم بودن، ید طولایی هم در اقتصاد و مالاندوزی دارد که آن شهرآشوبی دوچندان میشود.
نمونه بارز چنین واعظی این روزها علیرضا پناهیان است. روزگاری که هنوز مو و محاسنی سپید نکرده بود و به عنوان چهرهای تازه در تلویزیون ایران به مخاطب معرفی میشد، روحانی خوشصحبتی به نظر میآمد که هم خلق خوشی دارد و هم آداب سخندانی و وعظ میداند.